Inmiddels is het morgen alweer een maand geleden dat ik met de liefde van mijn leven het huwelijksbootje instapte. We zitten nog in de wittebroodsweken zeg maar! Dit zouden officieel de weken moeten zijn, waarin het bruidspaar niet gestoord mag worden! Hoe dan? Er lopen hier 4 kids rond en af en toe zelfs nog een 'plus one'. De wasmachine draait non stop! Die heeft een uurcontract, waarmee ik niet zou willen ruilen. De rust is dus ver te zoeken!
Maar bizar dat ik dit toch nog mee mocht maken. Als je me dat 4 jaar geleden gevraagd had...had ik je misschien wel heel hard uitgelachen. Want hoe ik als meisje van 16 al trouwjurken uit magazines knipte voor in mijn plakboek. Zo rotsvast stond ook voor mij, dat ik echt niet meer wilde trouwen als de eerste ouderdomslijntjes mijn gezicht zouden betreden. For sure...dat ik niet als een of ander rimpelfosiel nog in een witte jurk zou stappen. En ik weet...die witte jurk hoeft niet, maar voor mij gaat trouwen toch gepaard met het hele plaatje...de hele mikmak...tutti-tutti, zeg maar!
En daar was hij dan. De Dirk!!! Mijn man nu. Al snel in onze eerste maanden werd duidelijk dat we bij elkaar hoorden. Mijn traditionele verkering, liet al snel doorschemeren, dat hij in de toekomst wilde trouwen met me. Mijn hart maakte een sprongetje en mijn hersenen riepen damn, ik moet aan de botox....hahha ;)
En ergens gaf dat eventueel gaan trouwen me rust! Deze man is serieus met me. Niet een van de flapdrollen met mooie praatjes. Hij meende het echt! En in plaats van de harde tante uithangen, van: ik kan dit allemaal wel alleen, ik heb niemand persee nodig....heb ik langzaam geleerd dat stukje los te laten. Het huwelijksaanzoek kwam....Of ja...Dirk heeft bewezen dat het ook anders kan. Namelijk kwam eerst de datum plannen en de trouwlocatie vastleggen, alvorens 'de Dirk' me ten huwelijk vroeg! Want ja....het had natuurlijk geen nut om me al te vragen als er toch geen plek was op onze favoriete spot! Aldus de Dirk! Mijn perfecte match...lekker rationeel versus alles op gevoel. :)
Maar wat een dag! Wat hebben we genoten. Allemaal! Hoe onzeker het ook was....Covid, wat mag wel en wat mag niet! Wat doet het weer, regent het of zien we de zon? Raakt er niemand besmet voor de grote dag, die je echt erbij aanwezig wil hebben? En hoe we afgelopen winter dachten...in september is alles wel weer enigszins normaal en kunnen we onze dag vieren zoals gewenst. Hadden we toch aardig wat beperkingen qua maatregelen, regende het met bakken uit de hemel op het moment dat het voor ons droog moest zijn! Was ik het knopje van mijn oorbel s'ochtends kwijt! Lag de paraplu in de achterbak van de auto met uitstappen tijdens een wolkbreuk, waren de eerste twee gasten een uur te vroeg en liet mijn jongste de ringen vallen tijdens de ceremonie. Maar wat hou ik van imperfectie!!! Precies zoals ons gezin is! Onze trouwdag was.... En hoe ik ben!
End of this blog.
Kommentare