Zoals de meeste al gelezen hebben in mijn vorige blog. Stond er een operatie gepland.
Namelijk een explantatie met lipofilling, kort door de bocht: siliconen eruit en beetje vet erin.
Dit laatste omdat vet ervoor zorgt dat je huid en weefsel goed terug trekt.
Omdat ik voor een holistische chirurg gekozen had, hield dat wel wat meer in dan alleen maar "de operatie". Er zat een heel voeding-, meditatie- en ontspanningspatroon aan vast. En geen koffie, theïne en alcohol. Na twee dagen zware hoofdpijn, was mijn cafeïne verslaving onder controle. Met geen wijn drinken heb ik totaal geen moeite. Wat me ook niet echt verbaasde, aangezien ik laatste tijd steeds vaker last had van mezelf na al 2 glazen vino. Ga ik het een leven lang volhouden? Geen idee....ik vind het op zijn tijd ook echt lekker en gezellig, dat glaasje wijn.
Maar goed, de operatie dus, op naar Amsterdam. Ik kreeg 4 dagen vooraf te horen dat ik pas om 13.15 onder het mes moest. Dus wekker pas om 9 uur, want ik moest namelijk ook nuchter blijven vanaf 0.00 uur die nacht. Toch al om 7.45 uur wakker, douchen, haren wassen en fohnen en om 10.45 uur nuchter de auto in, tas mee met daarin mijn lipo-pak die ik 4 weken dag en nacht moest dragen. We hadden nul vertraging onderweg dus kwamen een half uur te vroeg aan. Waar ons ook meteen verteld werd dat de chirurg 45 minuten uitliep. KAK, dan maar even het naastliggend buurt-winkelcentrumpje in. Bij een koffietentje een koffie voor de Dirk. Ik mocht niets hebben....en hoe relaxed ik nog steeds was, kwam er bij dat wachten toch wel wat lichte zenuwen opzetten. Om 13.30 terug naar het operatie-centrum....en toen nam ik al snel afscheid van mijn man, om mee naar de operatieruimtes te gaan. Waar weer een hele lieve verpleegster me op wachtte en me voorbereidde op de operatie. Infuus prikken ging niet helemaal vlekkeloos. Ik heb namelijk hele dunne vaten op mijn hand, gevolg, hand blauw en dik en alsnog de naald bij binnenkant van mijn mijn elleboog erin. De chirurg kwam langs om af te tekenen waar hij vet weg ging halen. We hebben hier toch wel met een slanke vrouw te maken, maar er is altijd wel wat vet te halen, zei hij nog.
En dan mag je, anders dan in een ziekenhuis, zelf meelopen naar de operatiekamer, waar een mooi team me al opwachtte. Ik zag twee bekende gezichten, Anil die ook als anesthesist aanwezig was toen de moordtieten erin gingen en mijn chirurg Dr.Niessen. De derde, Erik klonk vooral bekend, maar dat lag aan dat wij de enige twee Brabanders waren in de ruimte. Blijkt hij ook nog eens onlangs bij een bekende van me in de B&B met kameel in Eersel geslapen te hebben. Ik noem verder geen namen, maar een aantal van jullie weten nu wel waar. Na wat vragen van de chirurg naar mij toe, blijken we ook nog op dezelfde dag jarig te zijn......wat een gezelligheid net voor je onder zeil gaat en ineens.....poef.....ik was weg in een diepe slaap.
75 minuten later werd ik rustig wakker, met links tegenover me nog steeds de vreselijk uitziende vrouw die een enorme facelift ondergaan had die ochtend. Ze bleef maar klagen over pijn en misselijkheid en kwam nauwelijks uit haar narcose. Terwijl ik wakker werd, en meteen aanstond, theetje erin, beschuitje erin, ok nog een dan....want ik had honger. Mijn verpleegster 'Esther' vertelde me dat alles goed gegaan was en dat de chirurg toch nog aardig wat vet had weten te oogsten. Ik mocht na het eten de verpleegster helpen mijn lipopak aan te trekken en de bijpassende BH. Deze dame op leeftijd had er wat moeite mee. Dus ik zeg: Laat me helpen....en in een handomdraai was ik al volledig aangekleed. Ze keek me aan....blij met zo'n wakkere patiënt, nu al haar zorg uit ging naar de verbouwde dame op leeftijd aan de overkant.
Maar jee wat een onding dat lipo-pak, van enkel tot borsten zat ik gewurmd in een mega strak pak, om zwellingen te voorkomen en om het genezingsproces te versnellen. Een catsuit maar dan niet echt sexy, maar de Dirk moest het er maar even mee doen. Ook niet echt aangenaam als je compleet beurs bent van binnen en dat strakke pak ook nog eens alles bij elkaar plet.
Ik moest wachten tot mijn chirurg langs kwam. Ondertussen kwam een jonge meid uit de operatie naast me gereden. Ze kwam vrijwel direct uit de narcose. Beetje versuft nog. We hebben gezellig met elkaar gekletst, vroeg wel 3x wazig, waar ik aan was geholpen, maar dat dood de tijd. En toen kwam de chirurg ons vertellen hoe het gegaan was. En ja, tot zijn verbazing had hij 55 cc meer vet kunnen oogsten (zo noemen ze dat) dan dat hij verwacht had. En was zelf zeer tevreden over het resultaat. Ik mocht mijn man bellen en dan zouden ze me naar Dirk terug begeleiden. Ik wilde mijn tas pakken, maar ik werd tegengehouden: niet tillen mevrouw of voorover buigen.
Ik voelde me anders fit genoeg!!!Tot mijn pijnmedicatie uitgewerkt was en het leek alsof ik net de Strong Viking Obstakel Run had gelopen. Maar dan 12 keer. Mijn benen hadden op dat moment de allerergste spierpijn ever. De auto inkomen en gaan zitten was even een uitdaging. En toen reden we de op een na drukste spits van dit jaar in.
File file file 1100 km file zeiden ze op de radio in Nederland, en vooral rond Utrecht. Waar wij dus doorheen moesten. Ok, dat word onderweg eten, want het was inmiddels al bijna 17.30 uur en ik had het met die beschuitjes moeten doen die dag. Het Van der Valk hotel waren we net voorbij, helaas, dan maar een Mc Donalds. Het werd een KFC, paar stengels veel te zoute friet en een kipburger naturel erin. Niet helemaal passend in het gezonde eetplan, maar nood breekt wet zeg maar. Zullen we boven gaan zitten, vroeg de Dirk.... Uh, soepel trap lopen wordt het niet voor mij....wat dacht je van zo dicht mogelijk bij de uitgang naar de auto.
De eerste twee dagen had ik echt wel wat last van mijn benen, buik en onderrug. Het oogstgebied noemde ik deze. Ik was helemaal beurs. Maar al bij al viel het me heel erg mee. En stiekem was het ook wel even heerlijk om echt te moeten rusten. Urs op stil...wie had nu gedacht dat het überhaupt mogelijk was. Maar ik was er echt even een paar dagen goed in.
De eerste keer douchen en die bh uit, was weer even spannend als toen. Maar nu omdat ik toch wel een beetje bang was welke schade deze stomme beslissing van 5 jaar terug achter gelaten had. Ik had gelukkig in een online forum met mede lotgenoten al wat foto's voorbij zien komen, dus ik wist wat ik kon verwachten. Grappig eigenlijk, 5 jaar terug en ook nu keek ik aan de lopende band naar andere vrouwen en hun "geholpen" borsten. Geen porno, maar een soort studie naar wat te verwachten. En het viel gelukkig erg mee. Sterker nog, ik werd direct emotioneel, want daar stond Urs weer. Ik herkende meteen mijn oude spiegelbeeld weer en dat ontroerde me best wel. Ik ben altijd vrij smal geweest rondom mijn taille en rondom mijn ribbenkast. En waar de twee niet eens zo'n hele grote ballen hadden gezeten, zag ik mijn smalle ik weer terug. Hallo daar, welkom terug, wat heb ik je gemist.
Die eerste week was een bijzondere ervaring. Iedere dag opnieuw voelde mijn lichaam anders aan. de ene dag voelde ik veel pijn in mijn rug, dag erop was de buik de hoofdrolspeler, en dan weer ineens de dijen of de binnenkant van de benen. Dag 5 begon alles te jeuken, maar dan van binnenuit. Vond ik deze week al bij al heftig? Nee, dat echt niet, eerder ongemakkelijk. En daar hielp vooral dat drukpak aan mee. Wat een onding. Maar naarmate je pijn en ongemak wat wegebt, wordt ook dat pak draaglijker. En wat ben ik weer blij met mijn smalle bovenlijf. Waar ik met die moordballen liever geen strak t-shirt droeg. Kunnen ze nu weer uit de kast komen....of liever nog....shoppen. Oh....en op pad voor nieuwe BH's. Just can't wait!!!
Een week na de operatie mocht ik weer naar Amsterdam, terug naar mijn chirurg voor wondcontrole, wederom in de spits, maar daar hadden we 45 min extra voor geteld, dus we waren er op tijd. Volgens de chirurg zag alles er top uit, de littekens, maar ook het resultaat! Hij blij, ik blij, wat wil ik nog meer! Sterker nog, ik heb ze in jaren niet meer zo mooi gevonden, en ze zijn nu nog niet eens klaar met helen. En ik voel me weer goed, mijn droge ogen lijken al minder, mijn huid ziet er beter uit. Het vermoeide gevoel in benen en armen zijn weg. Ik voel me alweer energieker. En dan zit ik nog in herstel nu. Benieuwd hoe het over een paar maanden gaat.
Het leven is weer een feestje, veel van mijn klachten zijn al verdwenen, nu na 2 weken al. Goedgegokt dus! Geen overgang vooralsnog, maar de siliconen. Maar goed gegokt of niet! Urs is back, zoals ze hoort te zijn. Met een hele belangrijke levensles: Real girls are not perfect and perfect girls are not real!
End of this blog.
Comments