Jaaaa...je leest het goed. Ik was op zoek naar een nieuw beestje. Met vier wielen dan wel.
Ik ben nog elke dag heel erg blij met mijn rugzakje, alias Fiatje 500. Maar het word tijd dat ik en mijn Bultje langzaam afscheid gaan nemen van elkaar.
Want nu ik kort geleden een ring om mijn vinger heb laten schuiven...en dus serieus getrouwd ben. Heb ik toch het gevoel, dat ik iets anders dan maar in moet ruilen voor iets nieuws....iets mooiers, beters. Ik hou op zijn tijd toch van wat afwisseling....;)
Daarbij doet Bultje het nog top...en heeft nog niet eens zo heel veel op de teller. Maar na bijna 8 jaar samen te zijn...vind ik toch dat onze wegen op kort termijn moesten gaan scheiden.
Tijdje terug ben ik dus maar op auto-tinder beland...en daar zitten swipen als een malle....en daar was hij dan! Wat een plaatje... En zo als we in het buitenland vaak aanhoren: kijken, kijken, niet kopen! Was dit een duidelijk gevalletje: Kopen, kopen, niet eens goed kijken! Laat staan testen.
Maar terugkomend: Daar zag ik m dan staan...meteen liefde op het eerste gezicht. Kan je dat voelen voor een auto hoor ik de dames denken? De mannen ondertussen begrijpend knikken. Maar ja....ik viel direct als een blok voor deze robuuste gestroomlijnde blik metaal met de looks van een Mini Cooper John Works!!! Mijn... mijn... mijn, hoor ik mijn innerlijke hebberd roepen.
Terwijl mijn verstand roept...ho wacht even Urs! Roep je husband erbij...en vraag wat hij er van vindt. Maar die stond al net zo kwijlend naar mijn beeldscherm te kijken als ik zelf.
Dus...contact leggen. Een dingetje wel....mijn grote blikken liefde staat in Duitsland...Zo'n 5 uur rijden hier vandaan. En dan komt het volgende probleem. Mijn Duits is van het kaliber: Jandino Asporaat! Onze Buurlanders kunnen er geen touw aan vast knopen. Dus ik kijk manlief aan of hij het woord wil doen. En natuurlijk wil hij dat!
Maar goed, die kwam net uit zijn werk waar hij de hele dag Engels moet communiceren...en beland direct in een Duits gesprek. ik hoor hem 5x over zijn tong struikelen, stil vallen...en geen woord meer uitbrengen. Het was geen goed schakelmoment taaltechnisch voor hem, zeg maar! Waarop ik de vrouw die mijn toekomstige bolide nog mocht rijden, hoor zeggen: "Zullen we over gaan naar Engels?".
Ikke blij, telefoon op speaker en voordat ik het wist had ik JA gezegd tegen mijn nieuwe auto, die 450 km verderop staat, niet wetend of ik hem überhaupt wel fijn zou vinden rijden!
Alsof mijn fiat rugzakje het aanvoelde....was het rare geluidje wat voortkwam van een blad in een van de ontluchtingroosters, meteen als sneeuw voor de zon verdwenen. Stil smekend of we alstublieft het nog een tijdje samen konden proberen.
Maar de afspraak was gemaakt met onze Duitse MINI-bezitster, die met alle liefde de export van mijn car - to - be al had voorbereid. Maandag 11 oktober zouden we in alle vroegte richting het Duitse Heilbronn rijden. Eenmaal daar aangekomen stond hij daar te shinen.
Mijn Christian Grey, mysterieus...zijn buitenkant verhult iets anders dan zijn binnenkant daadwerkelijk is. Direct zijn al mijn zintuigen geprikkeld. En ben ik er zeker van dat hij de mijne is.
Mijn man staat opnieuw weer naast me te kwijlen. Ook hij lijkt van zijn stuk gebracht door deze
knapperd. Even kijken wij elkaar aan en geven elkaar opnieuw het ja-woord. Inpakken en wegwezen dus.
Echter was dit sneller gezegd dan gedaan. Ik had me de dag ervoor al goed voorbereid en mijn daglimiet verhoogt. Zodat ik zeker wist dat ik mijn gespaarde centjes voor deze knappe auto, direct kon overmaken. Maar niets was minder waar. Ergens was er iets fout gegaan. Ik ga de naam van de bank niet noemen...maar die oranje leeuw kijkt niet voor niets zo sjagerijnig. Na bellen met een medewerker, kreeg ik ook simpelweg te horen dat ze me niet konden helpen...ook niet met een spoedoverboeking. Waarop mijn man ging bellen met zijn bank, die hier gewoon fijn in de kempen ligt. En waar ze hun klanten toch nog enigszins willen helpen. Dikke pluim voor de grote boeren R-bank! Dus...we konden door naar de Duitse autoriteiten. Waar we ook even van kastje naar de muur werden gestuurd. Ook omdat zowel wij, als de oud-gebruikster van mijn nieuwe Broemer, niet exact wisten, wat de volgorde van auto-export is bij de Duitse RDW. Eerst overschrijven of eerst export-kenteken regelen? Maar goed, na een uur wachten in totaal, want blijkbaar is kenteken-platen wissel, lopende band werk in Duitsland. Stond ik met de sleutels in de auto van mijn "brand new car".
En deze kon ik dus mooi even voor 450 km lang testen. En waar ik mijn bultje, altijd fijn heb vinden rijden, glijdt Broemer als een vuurpijl, strak en met hoge snelheid over die Deutsche autobahn! Jep....ik ben echt verkocht!
Toch ga ik een traantje laten ook, bij afscheid nemen van mijn geliefde Fiat 500. Nooit heeft ze me laten staan! Elke dag, zolang we samen zijn, ben ik blij geweest met deze kleine maar oh zo fijne auto. Dus ga ik ook op zoek naar een fijne nieuwe eigenaar voor Bultje. Zodat ik net als de eerste eigenaresse van Broemer, weet dat ze goed terecht komt. En ik net als ex-Broemer-rijdster nog even slik, als ze voorgoed uit mijn zicht verdwijnt. Morgen ga je de verkoop in... Dag lief Bultje, have a very good life....en welkom Broemer, wij gaan samen mooie ritten beleven....
End of this blog.
Comments