Regelmatig hoor ik van vrienden en kennissen dat ik met tijden leuke teksten weet te plaatsen op Facebook. Nou dan sta ik dus echt giga hard met mijn oren te flapperen. Want ik heb mezelf namelijk nooit zo‘n schrijfster gevonden. Wanneer ik echt in emotie zit, weet ik vaak nog wel een aardig tekstje neer te knallen. Maar mijn woordenschat is niet zo toereikend als dat van vele andere om me heen.
Mijn vriend....uh correctie...sinds 18 dagen mijn kersverse man, (ik moet er nog aan wennen, aan deze nieuwe status), kan woorden gebruiken, waarvan ik vaak denk: die heeft hij dus keihard zelf verzonnen hè! Blijken ze toch echt in die dikke Van Dale te staan! Nou is het niet gek dat ik denk dat hij ze uit zijn duim zuigt. Want een afstandbediening is voor hem een "knipper" en een vork een "prikker". Best bijzonder bedenk ik me nu, zijn jip en janneke taal, wetende hoe ontzettend veel synoniemen hij gebruikt, waarvan ik het bestaan nog nooit gekend heb.
Maar goed bloggen dus. Mijn eerste hier...nu...en dat voelt raar. En tevens zo vertrouwd. Want eigenlijk doe ik dit al heel lang. Ik schrijf veel van me af. Maar deel het nooit. Vaak schrijf ik wanneer ik geraakt word. En dat kan op allerlei manieren. Omdat ik een heel bijzonder iemand ontmoet, die me raakt. Of een van mijn vrienden iets doet of meemaakt, wat ook mij raakt. Maar ook zijn er personen in mijn leven die me laatste jaren echt diep geraakt hebben, in negatieve zin. helaas. Hey...but that's life.....wie overkomt dat nu niet? Toch heb ik dan de heftige drang...om dat op papier te zetten. Wat het met me doet. Zelden zal iemand deze woorden op papier ontvangen van me. Maar ik ben het dan zelf gedeeltelijk kwijt...en daar gaat het me om. Het heeft me wel harder gemaakt....en soms baal ik ervan dat dat zo is. Maar het is ook keihard nodig, om mijn mannetje (uh klein vrouwtje) te staan, in zo'n situatie. Gelukkig kan ik mijn zachte kant behouden voor de mensen om me heen die dat ook verdienen....en dat zijn er gelukkig ontzettend veel. Iedere dag sta ik door degene die me pijn gedaan hebben, extra stil bij degene die mijn leven rijker maken....mijn man en kinderen, mijn ouders, mijn (schoon)familie, mijn vrienden en mijn klanten! En eigenlijk kan ik die 'rotte appels' er alleen maar dankbaar voor zijn, want hierdoor geniet ik nog bewuster van al die mooie mensen om me heen! En zend ik heel veel liefde naar de fruitmand :)
End of this blog...
Mooi
😇