Lockdown, voor iedereen een andere betekenis, of gevoel, of frustratie. Sommige vinden het wel lekker rustig. Andere balen als een stekker omdat ze niet meer kunnen uiteten of naar de kroeg kunnen. Jeugd die niet kan feesten en stappen zoals wij dat deden. Ondernemers die geen omzet meer kunnen draaien, spaarrekeningen moeten plunderen om te overleven. Een ander baalt weer omdat haar LOK down hangt, want haar favoriete kapper mag niet werken.
Ik weet nog hoe lockdown 1.0 ging. Ik zat er bijna op te wachten. Klinkt nu bizar, maar het was echt zo! Ik vond het met de dag enger worden om mijn werk nog te doen. Zo dichtbij mensen te moeten zijn terwijl de beelden van Italië door mijn hoofd schoten. Ik zag mezelf al met mijn toen nog Fiatje 500 (bultje dus) bij het Maxima voor de deur staan met een zuurstoftank aangekoppeld door het autoraam of panaroma-dak. Maar na 3 weken in die eerste lockdown begon het aan me te knagen. Ik wilde weer aan de slag, ik werd er gek van, van dat thuiszitten. Besefte ook dat mijn vak mijn grote passie is en ik ook echt niet meer zonder wilde. Ik was ondertussen wel wat werkzaam als gewichtsconsulente, maar besefte me toen ook des te meer, dat ik dat helemaal niet zo leuk vond als knippen. Wat was ik blij dat we na 7 weken weer mochten knallen. En wat knalde ik ook.....Ik maakte overuren met een dikke vette smile op mijn gezicht. Ik was echt niet kapot te krijgen. Na 9 weken zou mijn vakantie van 2 weken aanbreken. Langer vakantie wilde ik niet, want ik had al zolang thuis gezeten. Ook al was dat echt alles behalve een vakantie-gevoel. Maar na 7 weken kwam de man met de hamer. Ik brak bijna af bij mijn enkels. De stress van eerst niet mogen werken in combi met ineens zoveel werken als kapster en voedingscoach, zorgde ervoor dat ik van voren niet meer wist, dat ik van achter nog leefde en resulteerde in zware rugklachten, paniek-aanvallen en depressiviteit.
Dus na mijn vakantie ging ik terug naar t oude normaal. Wel elke dag opnieuw met dat mondkapje op! Handig ook weer dat ding. Je hoeft er niet over te denken welke kleur lippengloss je gebruikt en een lipfiller overwegen is dan ook niet nodig. Heb je overigens wel hele handige balsems voor met lifteffect, maar dat terzijde.
Maar dus weer aan de slag met het besef dat ik grenzen moet bewaken.... dat ik niet alles tegelijk kan. Maar wel met de weet dat het kappersvak echt mijn ding is. Langzaam liepen de besmettingen weer op na de vakantie. En in november raakte ikzelf ziek. Direct wist ik....dit ken ik! Exact hetzelfde gevoel in mijn lijf had ik namelijk ook tijdens een griep die ik in het begin van het jaar had. Ik dacht toen dat ik de mannengriep had. Ik ging namelijk echt bijna dood ;). Een ding stond steevast voor me. Met een positieve uitslag op mijn beeldscherm wist ik: Corona heeft me voor de tweede keer te pakken. Deze keer was ik een stuk minder ziek. Echter de naweeën zijn nog steeds elke dag aanwezig. Kort na deze quarantaine moest ik de week ziek zijn inhalen, maar wel met de wetenschap....niet te hard knallen, want de vermoeidheid zat nu door dat klote virus extra in mijn lijf. Ik was bijna bijgewerkt in de salon en had mijn werkzaamheden als voedingscoach al neergelegd om plaats te maken voor de aankomende kerstdrukte....en ja hoor daar kwam lockdown 2.0. Opnieuw baalde ik enorm. Maar begrip was er...plus daarbij zou t deze keer maar voor 3 weken zijn, want we gingen snel ook vaccineren.....toch?
Fucking 11 weken duurde het. Ik kon wel janken na 6 weken. Fijn dat ik alle tijd voor onze brandnew pup had. Maar als je man denkt, Urs is vrij en ik moet werken dus zij doet de hond wel. Kan ik je zeggen dat zo'n pup je na aantal weken ook behoorlijk op je zenuwen begint te werken. Ik wilde vluchten in mijn werk. Weg van de zorg voor iedereen binnen ons gezin. Waar toch ook wel aardig wat zorg plaats vond voor 4 koters. Ik wilde mensen ook vooral weer kunnen helpen van hun enorme haardos af te komen of die grijze landingsbaan. En alsjeblieft weer geld binnen zien komen op mijn rekening. Ik wilde weer Ursela zijn. De hardwerkende kapster die in haar vrije tijd het liefst de sportschool lastig valt. Ik was helemaal klaar met hondenverzorgster, huisvrouw en schooljuf zijn. Hier had ik nooit voor getekend.
Maar eindelijk na 11 weken mochten we weer. Deze keer ging ik met mijn grenzen in zicht weer aan de slag. En ik genoot elke dag. Van de mensen in mijn salon, van mijn sportmaatjes en de lessen bij mijn favoriete sportschool. Onze bruiloft kwam in zicht en t zag er naar uit dat alles weer zou mogen. Maar nog voordat ik mijn tweede Pfizer-spuit, chip of whatever het ook mag zijn volgens wie dan ook, binnen had, vielen de eerste maatregelen alweer ons land binnen.
Kak...geen dj op onze bruiloft. Iedereen zitten. Dat zal toch zeker niet! Daar had ik mijn jurk niet op uitgezocht. De jurk zat veel te strak om te zitten. Ik had er potverdorie een jaar voor aan de wortels zitten knauwen. En wie kon nu mijn fantastisch mooie sleep zien als ik de hele dag op een stoel onder tafel geschoven zit. Overigens wel beste optie voor mijn bruiloftspumps. Want die zouden het staand en dansend nooit zo lang vol houden. September kwam, en onze dag ook. En ondanks alle maatregelen hebben we er enorm van genoten. Dag of 4 erna werd besloten dat alles weer los mocht. Toch jammer, de ingestudeerde openingsdans zou namelijk hilarisch geweest zijn, maar mocht niet uitgevoerd worden op onze grote dag. Ondertussen zaten wij op het mooie Curacao waar nog een avondklok gelde en de mondkapjesplicht. En waar ik ook alles gegeten heb waar ik mezelf een jaar lang van gedistancieerd had. Heerlijk, de jurk past inmiddels al niet meer, maar boeien! Het is goed zo!
Op dat moment had ik niet verwacht dat onze Mark nog ooit zou zeggen. Kappers gaan ook weer dicht! Maar t gebeurde wel dus. 18 december kreeg ik opnieuw een klap in mijn gezicht! weer dicht! NEEEEEEE!!!!! Hoe dan! Ik had tot op heden nauwelijks steun gekregen. Alleen de eerste lockdown een klein bedrag waar ik net mijn zakelijke lasten van kon betalen voor 1 maand. Wat verwachten ze nu van ons. Dat wij vrolijk de sleutel weer omdraaien en accepteren dat die boosters er niet optijd waren. Welk geduld wil je van onze ondernemers hebben? En hoe erg is deze nieuwe variant eigenlijk echt? Of wilde het kabinet deze keer in plaats van te laat een keer vroeg zijn. En gaan we straks meemaken, dat dat helemaal niet nodig was, om heel het land weer plat te gooien? Fout nummer zoveel. Dit meen je niet. Ik kon wel gillen. En was tegelijkertijd verdoofd. Alsof het me niet meer kan raken en ik op de automatische piloot een voor een mijn klanten weer ging bellen!
En ik wil niemand als schuldige aanwijzen... je zou er maar voor moeten staan. Niet wetend wat het virus gaat doen, of hoe vaccineren uitpakt. Wappies of schapen... Mark of Hugo, hoe dan ook! We willen allemaal maar een ding. Ons leven terug! Een ding weet ik wel. Ik heb afgelopen 21 maanden enorm veel geleerd. Geleerd wat me lief is, waar ik voor wil leven, waar ik afscheid van wil nemen. Hoe ik iets negatiefs kan ombuigen naar positief. Hoe ik kan schakelen, ombuigen, omdenken en relativeren. Hoe je ook steeds meer mee leeft met andere ondernemers die nog harder geraakt worden. Ik overleef het wel. Ik heb een lieve man, die voor me zorgt en zijn steentje extra bijdraagt op het moment mijn steentjes op zijn. Maar mijn hart huilt voor alle mooie lieve ondernemers die nachts wakker liggen. En vechten om overeind te blijven.
Dus, ik wens iedereen alle goeds, geluk en vooral een goede gezondheid voor nu en in het nieuwe jaar. Luister, deel en geef liefde en aandacht aan jouw naasten en let gewoon een beetje extra op elkaar.
End of this blog.
Comments