Van de week liep ik met onze hond Raiko over de velden. Daar mag hij altijd los lopen van mij en weet niet hoe snel hij dan ook bij me vandaan moet rennen. Alsof er een tsunami nadert en hij rent voor zijn veiligheid, vliegt hij in enkele seconden uit mijn gezichtsveld. Flink wat stappen verder, zie ik vaak dan zon bruin mormel in het weiland rollen. Jawel zich aan het verwennen met de heerlijke geur van paardenpoep. Niet dat mij dat iets doet, want sinds te hebben mogen ervaren hoe Corona geur en smaak van mij overnam....ruik ik bepaalde specifieke geuren, werkelijk waar, helemaal niet meer. Maar dan ook echt niet. Niet eens een vleugje. Dus als Raiko me triomfantelijk en zielsgelukkig met zijn verse vacht-parfum en zijn mooie gouden ogen me aankijkt. Zeg ik hardop: 'Wat knapperd, heb je je tussendoor opgefrist voor de rest van onze date?
Nee maar serieus...niets ruiken en proeven is niet gaaf hoor. Zeker als je ze beiden niet ervaart. Gelukkig kwam na 3 maanden het meeste langzaam weer terug. Maar ik ben nu een van de gelukkige die poep en zweetlucht niet ruikt. Ideaal...behalve natuurlijk als je zelf begint te ruiken....
Ook veel zoete smaken, proef ik niet meer.... maakt koolhydraatarm, eten meteen een stuk makkelijker ook.
Maar goed, ik dwaal af....ik was dus met Raiko aan het lopen en keek tussendoor op mijn horloge en besefte me dat ik er een extra tempo in moest gaan gooien om op tijd terug te zijn, om mijn salon te openen. En wat ik me toen besefte...dat ik vaak haast heb...het druk heb. Iets doe ik niet goed, want dat zou toch niet de bedoeling moeten zijn lijkt me. Maar hoe ga ik dat veranderen. Ja simpel...minder plannen op een dag. Maar mag ik dan een dag of twee meer erbij krijgen in een week? Want het past anders niet hoor! Hebben jullie dat ook? Of wil ik gewoon te veel.
Toch vraag ik niet om zo veel, vind ik zelf. Ik werk 4 dagen in de week, soms meer...vaak meer als ik het kritisch bekijk. Administratie en bestellingen doen horen er natuurlijk ook bij. Ik wil graag 3 x per week een uur sporten op zijn minst, waarbij dan minimaal 2x in de week erbij hoort dat ik na het sporten even een bakkie doe. Maar goed...dan is het al snel 10.30 uur voor ik weer naar huis ga...op terugweg nog een boodschap moet doen, douchen, haren fohnen en stylen, dat laatste is veel werk. Ja ook als je kapster bent en echt onmogelijk haar hebt om het zo te laten drogen....gaat er toch snel 40 minuten aan tijd inzitten, wil ik het echt goed hebben. Dan is het dus dat bruine poep-moppie uitlaten. In een grote spurt terug om nog snel een low-carb lunch naar binnen te werken. Dat laatste gaat vaak ook niet gepaard met dezelfde tijd aan bereiding voor een hollandse boterham met kaas. Dus ik besef me nu ik dit schrijf....ja...ik wil dus te veel. Te hard werken, te gezond leven. Het huis liefst te veel op orde hebben. Hier faal ik laatste jaar nog het meest in. Het is haast onmogelijk om een patchwork gezin te combineren met een opgeruimd huis.
Patchwork gezin hoor ik je nu denken. Jep...zo noemen ze dat...een samengesteld gezin. Ik kan je zeggen dat een lapje van 21, een van 18, een van 13 en een van 11 best aan elkaar genaaid kan worden. maar dat het toch een rommelig dekentje wordt zeg maar....Met ieder hun eigen patroontje! En dan zijn er nog twee hoofdlapjes, die het dan voor het zeggen hebben, maar ieder hun eigen kleine lapjes al vorm gegeven hebben. En ik klaag niet hoor....want er is zelden tot nooit ruzie hier. En het is zeker niet twee gezinnen op een eiland, wat ik ook wel eens hoor. Maar we zijn apart van elkaar gevormd als gezin. En ik durf best eerlijk te zeggen hier dat een patchwork-gezin zijn, voor ons alle 6 een kwestie van aanpassen, buigen, meeveren, wegslikken en organiseren is. Maar tevens ook gezelligheid kan brengen, altijd wel wat te doen en bijzonder is om te zien hoe we in een korte tijd op elkaar zijn ingespeeld en elkaars nukken kennen. De lapjes liggen steeds meer dezelfde richting in zeg maar. En langzaam komen er fleurige lapjes bij...jaaaaaa.....meisjes...of jongens, wie zal t zeggen!
Ik geniet er toch maar zoveel mogelijk van.....van al deze drukte! Ook al denk ik heel vaak...ik ben hier niet voor gemaakt...ik wil rust! Maar voordat we het weten zijn ze uitgevlogen. Terwijl in al deze drukte nu, ik echt ooit snak naar die tijd, dat ik tijd over heb! Of zou deze nooit meer komen? En zit het inmiddels gewoon in de aard van t beestje!
Ik wil gewoon veel...veel doen. En als ik het dan druk heb, neem ik me voor wat minder te gaan doen. Creeer ik ruimte. Als ik dan eenmaal ruimte heb, popt er weer een idee op en voor ik het weet heb ik weet iets verzonnen wat super veel tijd in beslag neemt...
Dus, voor degene die me kennen. Als ik weer met een idee aan kom waaien. Hou me tegen. Met 10 paarden als het moet (ik ruik ze namelijk toch niet ;)). Zodat ik wat meer kan genieten van het nu.
End of this blog.
Comments