Tijd voor weer de oude Urs. Het is me even een procesje wel.... maar ik ga terug naar mijn eigen lijf, mijn eigen roots, mijn eigen ik.
Een kleine vijf jaar geleden besloot ik voor borstimplantaten te gaan. En direct na de operatie, had ik al spijt.
Je komt bij zo'n consult aan, niet wetend wat te verwachten. Of je een strak T-shirt mee wil nemen? Ok...dat kan, die heb ik vast wel ergens een liggen. En dan zit je daar, voor je chirurg. Waarom zit je hier vraagt ze? Tja, mijn zo'n mooie borsten van vroeger zijn finaal leeggezogen door mijn oudste (de jongste mocht er niet eens meer aan met zijn schattige lipjes, want ik krijg helse borstontstekingen door zelf te voeden). Twee zwangerschappen en nog ernstig wat kilo's lichter geworden, waren het twee hoopjes ellende. Althans, zo keek ik er op dat moment tegenaan. Als ik nu terug kijk naar de voor-foto, had ik gewoon weer wat kilo's bij moeten eten...en waren ze gewoon helemaal prima geweest.
Maar mijn onzekerheid...die won het! En daar zit je dan, bij je consult. En de chirurg vindt er ook wat van. "Ze zijn inderdaad wel wat leeg, ik begrijp dat je daar iets aan wil doen". En er worden twee verschillende maten in een pas-BH gestopt. Dat strakke t-shirt erover. Alsof ik dan in hemelsnaam een idee krijg hoe het er daadwerkelijk uit komt te zien. Ik vond het al snel teveel. Maar ik kreeg de garantie dat 300cc heel mooi en passend voor me zou zijn.
Of het wel veilig was?, vroeg ik nog. Natuurlijk, enkel elke operatie brengt een klein risico met zich mee. Maar ik kreeg de Rolls Royce onder de implantaten, daar kon niets mee gebeuren!
En, ze gingen levenslang mee.... Fijn dacht ik, want iedere 10-15 jaar onder het mes, zag ik niet zitten. Dus de operatie werd gepland: 14 januari 2019.
Nadat er tussen mijn consult en operatie bij het programma Radar wat ophef was geweest over siliconen implantaten. En mijn moeder me, heel begrijpelijk, nog een keer waarschuwde, vroeg ik op de dag van de operatie nogmaals aan mijn chirurg, of alles wel echt veilig was. Wederom hetzelfde antwoord. En dat zweten wat implantaten doen, daar heb je geen last van, zei ze nog.
De operatie verliep soepel, ik werd heerlijk ontspannen wakker in de lekkerste slaap die ik ooit gehad had. Er zat ondertussen een grote olifant op mijn borst. Nou ja, zo voelde het....alles was al goed ingepakt in een stevig verband met druk-BH. Dus hoe mijn twee nieuwe meiden eruit zagen, geen idee. Al snel mocht ik naar huis met een bult pijnstillers.
Die eerste nacht was best heftig, maar daarna herstelde ik als een malle.... Na drie dagen mocht ik douchen. En ik weet het moment nog goed. De degelijke zwarte BH, was nog niet open geweest. Ik durfde het niet. Het voelde zo zwaar aan. Ik dacht echt, zodra de BH uit gaat, vallen mijn tieten eraf. Wat dus schijnbaar meer vrouwen ervaren na borstimplantatie, dus zo gek was mijn gevoel niet eens. Mijn toekomstige man probeerde dat mee op te vangen, maar dat was echt wel even een momentje. Ik bleef ze vasthouden, durfde ze niet los te laten....en al helemaal niet naar ze te kijken. Achteraf was dat dus het eerste voorgevoel. Ik zag ze....en ik vond ze verschrikkelijk. Veel te groot, dit was ik niet. Uiteraard hielpen de zwellingen niet mee aan het totaalplaatje, maar ik werd er alles behalve blij van. Mijn man overigens wel. En dat is ook zo gebleven :)
Na een half jaar was alles zo hersteld, en had ik het beeld zoals ze zouden blijven. Eerlijk...ze zijn best mooi van vorm, zelfs heel natuurlijk van vorm. Alleen werd ik er nog steeds niet blij van.Ik vond ze nog steeds te groot. Ik miste mijn kleine ranke bovenlijf. Ik voelde me dik met zo veel boezem, en vooral niet Ursela.
En ja, sommige bikini's staan veel mooier zo. Maar hoe vaak loop je nu in een bikini rond?
Een paar maanden geleden kwam ik per toeval de documentaire "moordtieten" tegen. En ik bekeek deze. Ineens werd me zoveel duidelijk. Bijna alle klachten waar deze dames het over hadden, had ik ook. Extreme vermoeidheid, flink nachtzweten, droge ogen, droge mond, haaruitval, vergeetachtigheid, pijn in gewrichten, vermoeide spieren, laag libido, in rust een hoge hartslag hebben.
Ik was 44 toen ik ze liet plaatsen, vrij kort daarna begon het nachtzweten, vermoeidheid, droge mond en droge ogen al. Althans dat viel me op. En dan denk je, ik ga vroeg de overgang al in. Vermoeidheid? Tja, ik heb een drukke salon...bij mij is het altijd kerstmis zeg maar! Een samengesteld gezin met pubers. Haaruitval, laag libido? Hoort dat ook niet bij de overgang? Of vergeetachtig zijn, tja ik word ook een dagje ouder.
Kort daarna kwam Corona....eenmaal weg uit Corona tijd, gaf ik die periode de schuld dat ik gewoon mezelf niet meer was. Of de zware periode in onze prive-situatie die we moesten doorstaan. Ik kon mezelf niet echt depressief noemen, maar de vrolijke Urs die ik was, was ik toch al een hele tijd kwijt. Nu vraag ik me zelfs af, pas na Corona....of daarvoor al, toen de meiden mijn lijf in gekomen zijn?
Moordtieten dus!!! Het was me meteen duidelijk. ERUIT MOETEN ZE! Zo snel mogelijk. En ik ging me erin verdiepen in mijn zomervakantie. Al snel had ik de chirurg gevonden waar ik me goed bij voelde. De kliniek gebeld en zowel een consult als een operatie datum ingepland.
Precies 58 maanden hebben ze er straks in gezeten. En de laatste twee maanden word me steeds meer duidelijk. De klachten zijn vermoedelijk geen overgangsklachten. Ik heb overdag nooit een opvlieger. Alleen zweten s'nachts...als een otter. Die vermoeide spieren, begrijp ik nooit. Ja ik sport wat af, maar allang niet zoveel meer als voorheen. En die droge ogen....het begon met in ochtend bijna niet kunnen zien. Lenzen een hele dag inhouden is haast niet mogelijk voor me. En moe....als ik er goed over nadenk, ben ik altijd moe. Ik heb vaak geen zin in feestjes, of wil dan persee met de auto gaan. Want dan kan ik naar huis als ik het niet vol hou.
En wat ik op laatst nog het meeste besefte.... Doordat ik in de spiegel Ursela niet meer zie....en letterlijk mijn hart niet eens meer voel als ik mijn hand op mijn borst leg, (de implantaat zit ervoor) was ik mezelf bijna 5 jaar geleden kwijt geraakt.
En ik schaam me....dat ik niet van mezelf kon houden om hoe ik toen was. Ik was prima. Het was allemaal gewoon goed. Deze krengen kunnen je ziek maken...ernstig zelfs als je pech hebt.Elke dag opnieuw komen er kleine deeltjes siliconen in je weefsels en cellen terecht! Ze maken je cellen kapot. En je lichaam gaat een gevecht aan tegen deze minuscule kleine deeltjes. En de energie die je lichaam daar voor nodig heeft, is er niet meer voor andere zaken.
Mijn chirurg vertelden dat blijkt dat bij hooggevoelige vrouwen vaker problemen ontstaan met implantaten. Zij zijn vaak ook pleasers, duhhh. Ze hebben vaak last van intoleranties of last van geluid.
WHAAAAATTTTTT?! Daar zit ik dan met mijn misofonie. Mijn haat van geluid.
Pleasers of HSP-personen verbruiken veel energie. Maar daarnaast moet je lichaam dus ook nog die rotzooi uit je lijf wegwerken. Want jouw lijf wil dat daar helemaal niet hebben. Met gevolg, je raakt extreem vermoeid. Et voilà, cirkel is rond. Nu snap ik alles ineens. Everything makes sense!! En dan mag ik nog van geluk spreken, want heb ondertussen mede lotgenoten gesproken, die met ernstigere klachten lopen of liepen.
18 oktober had ik mijn consult bij chirurg Dr. Niessen. In spanning wat hij me te vertellen had, maar vooral hoe hij me kon helpen om van deze rotzooi af te komen. Deze kundige man geeft ook echt toe, dat hij door de vele zieke vrouwen die hij hiermee geholpen heeft, niet meer kan ontkennen dat borstimplantaten een gevaar voor het lichaam en je gezondheid 'kunnen' zijn.
Enigszins spannend vond ik het wel. Wat gaat hij voorstellen of adviseren? Is er nog een correctie nodig of gaan we die moordballen gewoon alleen eruit trekken, and thats it! En wat voor correctie! Vet ergens weg laten halen en de leegte daarmee vullen, zag ik niet zitten.
Maar toen ik eenmaal bij Dr Frank Niessen zat, een hele fijne man ook, liep ik naar buiten met een heel ander idee dan waar ik mee naar binnen liep. Allereerst was hij er wel vrij zeker van dat al mijn klachten van de implantaten kwamen. Dat ik last had van breast implant illness. En dat ze inderdaad wat groot waren voor mijn lichaam.
Hij wist vervolgens ook precies aan te wijzen waar in mijn lijf vet zat om weg te zuigen (hallo, doe eens aardig, hoezo heb ik overal vet zitten, hahah) om middels lipofilling mijn oude borst weer te reconstrueren.
Lang verhaal kort, implantaten verwijderen maar wel wat eigen vet terug erin, ik bleek niet heel veel te hebben, maar er is altijd wel wat weg te halen, en wordt dat dus in de leegte van mijn borsten geplaatst om te voorkomen dat de zichtbare schade van de implantaten me niet ongelukkig gaat maken. Grootste voordeel van het vet plaatsen daar, is dat je huid vooral goed reageert op dat vet en makkelijker terugtrekt, dan waneer hij dat niet zou doen. Dus niet zozeer voor veel volume, maar voor het herstellen van huid en weefsel, want niet al het ingebrachte vet blijft zitten. Hij verzekerde me, dat het er mooi uit zou gaan zien. Dus, ok....ik ga toch door zijn expertise, akkoord met explantatie met lipofilling, zoals ze het noemen.
Omdat ik heel bewust voor deze chirurg gekozen heb, houd het in dat ik een bepaald voorbereidend plan mag gaan volgen. Waarbij ik door me aan een bepaald voeding, beweging en ontspanningspatroon te houden, optimaal voorbereid de operatie in ga. De holistische benadering, die rete-goed bij me past. Een gezond voedingspatroon, supplementen nemen, yoga, meditatie, wandelen in de buitenlucht. Allemaal om te zorgen dat je immuunsysteem optimaal is voor je operatie en je ontspannen en uitgerust bent ook. Geen koffie, thee met theïne of alcohol. Die eerste is wel even een uitdaging. Ik ga niet zo goed op helemaal geen koffie. Althans de eerste paar dagen niet. Maar alles voor mijn eigen ik weer terug krijgen in zo'n gezond mogelijke versie.
!4 november is het zover. Dan gaan ze er eindelijk uit. Ik kan niet wachten tot het zover is. Ik ben me de laatste maanden zo bewust van, dat daar iets zit, wat ik nooit helemaal geaccepteerd heb, geestelijk en lichamelijk niet. Ik kan niet wachten om mezelf weer terug te zien in de spiegel. Ook al is dat nog wel even een lichamelijk herstelproces van 6 maanden.En ik kan niet genoeg dames waarschuwen hiervoor. Dat is ook de reden waarom ik deze blog geschreven heb. Als je graag een borstvergroting wil, denk goed na en vraag goed na wat de risico's zijn.En ga zelf ook op onderzoek uit. Geloof niet direct wat de chirurg verteld. Als je ze al hebt en klachten ervaart, en je wil er meer van weten mag je altijd contact met me opnemen.
Aanstaande woensdag kun je op NPO3 de documentaire "moordtieten" zien om 23.04 uur.
Mocht je willen weten wat breast implantaten illness inhoudt. En wat het gevaar van borstimplantaten is.
Dus mocht je de komende weken mij met een gemberthee....of diep in een meditatie zien zitten :),
dat hoort allemaal bij mijn prepare-to-operation-plan.
End of this blog.
Comments